Category: Hiking

ΌΤΑΝ ΜΙΑ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ

ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΥ ΦΙΛΟ

Με το που πλησιάζει ο χειμώνας, η πρώτη συντόμευση στο κινητό με ενημερώνει για τον καιρό στο αγαπημένο μου βουνό. Η μόνιμη συζήτηση με τους χιονοσυντρόφους μου είναι πόσο χιόνι έχει και ποια πλαγιά θα είναι η καλύτερη επιλογή για την πιο διασκεδαστική κατάβαση. Το snowboarding με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Πάντα! Ή έτσι νόμιζα..

Περιμέναμε το χιόνι από την Πέμπτη, το βουνό χρειαζόταν ανανέωση άμεσα. “Μα δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε χιόνι όπως πέρσυ”. Παρασκευή και ακόμα τίποτα, κάτι ψιλές νιφάδες που δεν φτάνουν ούτε για χιονοπόλεμο, χάθηκε και η αυριανή μέρα. Σάββατο, πρωινό ξύπνημα ευχόμενος να μην σταμάτησε να χιονίζει όσο κοιμόμασταν. Απογοήτευση. Τι να κάνεις άλλωστε σε ένα μικρό σπίτι στο χωριό όταν έξω βρέχει; Ας παίξουμε με τον καινούργιο πομποδέκτη για χιονοστιβάδα. “Ποιος θα κρύψει;” “Βγείτε όλοι έξω θα τον κρύψω εγώ”… “Γρήγορα όλοι μέσα! Έγινε χιονοστιβάδα! Έθαψε τον φίλο μας!” (Γέλια) Το χρονόμετρο έχει ήδη αρχίσει να μετράει… και σταματάει… μετά από 70 δευτερόλεπτα. Το σπίτι είπαμε, είναι μικρό. “ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ. ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; ΜΕ ΑΚΟΥΣ;” φωνάζει ο “διασώστης” με το που βρίσκει τον πομποδέκτη μέσα σε ένα κουτί από δέστρες. (Περισσότερα γέλια). Ας μαγειρέψουμε και μετά πάμε επιτέλους να δούμε το χιόνι να πέφτει. Αύριο θα είναι φανταστικά. Η μέρα που περιμένουμε εδώ και καιρό.

Επιτέλους, το βουνό είναι γεμάτο φρέσκο χιόνι. “Που θα πάμε;” “Εννοείται στην κορυφή, πρέπει να το κατέβουμε όλο”. Θα ζοριστούμε στην ανάβαση αλλά θα αξίζει όσο τίποτα, άλλωστε από αυτή τη σκέψη αντλείς τη δύναμη σου. Στη μέση της διαδρομής, οι άνεμοι είναι ήδη πολύ δυνατοί, πιο πάνω θα είναι χειρότερα. Έλα μωρέ το ξέρουμε το βουνό εκεί που πάμε θα κόβει. Όντως, το ξέρουμε το βουνό και λίγο αργότερα ο αέρας είναι λιγότερο ισχυρός. Συνεχίζουμε με ασταμάτητα πειράγματα για το ποιος είχε δίκιο και ξέρει καλύτερα. Η παρέα κάθε φορά η ίδια, με αμέτρητες καταβάσεις ο ένας δίπλα στον άλλον, είναι η οικογένεια μου στο βουνό, στη Βασιλίτσα, στο δεύτερό μου σπίτι. 

Κορυφή! Ήρθε η ώρα της λύτρωσης. “Από που θα τσουλήσουμε; ΑΚ ή λούκι;” “ΑΚ ρε!” Χωρίς σκέψη. “Μέχρι εδώ ήρθαμε”. Η αδρεναλίνη αρχίζει να ανεβαίνει. Είναι επικίνδυνο, το ξέρουμε όλοι, αλλά σε εμάς θα τύχει; Το ξέρουμε απ’ έξω το σημείο. Το άγχος είναι εκεί, στο στήθος. Κάποιοι θα πάνε από λούκι, στην πιο ασφαλή επιλογή. Φλώροι! ή απλά έχουν πιο καθαρή και σωστή σκέψη; Φλώροι μωρέ. “Πάμε από ΑΚ εμείς!”…οι σκληροί. “ΟΚ! ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!” και ακολουθεί ένα αγχωμένο χαμόγελο.

Είμαι έτοιμος να ξεκινήσω πρώτος… αλλά μου φωνάζει ότι θα πάει αυτός και όταν φτάσει κάτω ασφαλής θα μας ενημερώσει από τον ασύρματο για να ξεκινήσει ο επόμενος. ΟΚ! Τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Βαθιά ανάσα. Έφυγε. Όλα καλά. 1.. 2.. 3.. 4 δευτερόλεπτα και… ο παράδεισος μετατρέπεται σε κόλαση. Ο φόβος επιβεβαιώνεται. Όλη η πλαγιά, ΟΛΗ, αρχίζει να κατρακυλάει και εμφανίζεται το στρώμα πάγου που κρυβόταν από κάτω. Δεν συνέβη, είδα λάθος, δεν μπορεί. “ΕΓΙΝΕ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ! ‘ΕΘΑΨΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΑΣ!” Το χρονόμετρο έχει ήδη αρχίσει να μετράει… αλλά μπορεί να μην σταματήσει… γιατί τίποτα δεν είναι μικρό εκεί και όλα μοιάζουν ίδια. Ψυχραιμία θα πάνε όλα καλά, η πρώτη σκέψη. Φωνάζω το όνομα του στον ασύρματο. Τίποτα. Ξεκινάω να κατεβαίνω. Προσοχή μη γίνει δεύτερη! Πιάνω σήμα στο δέκτη μου, 20,15,10, 5 μέτρα στα αριστερά μου και κάτω. Φωνάζω το όνομα του πιο δυνατά. Τίποτα. Πλησιάζω, είμαι κοντά του. Θα τον βρω. 11, 12, 13 μέτρα και το βελάκι να μην είναι σταθερό. Τσιρίζω με όλη μου την δύναμη το όνομα του. Τίποτα. Δεν θα τον βρω. Δεν θα πάει καλά. Τον έχασα για πάντα, η δεύτερη σκέψη. Ευτυχώς κάποιος είναι πιο ψύχραιμος εκείνη τη στιγμή και μου δείχνει προς τα που δείχνει ένδειξη ο δικός του δέκτης. Ο δικός μου το ίδιο. Ψυχραιμία θα πάνε όλα καλά, η τρίτη σκέψη. Είναι προς τα πάνω, λύνω το snowboard και προσπαθώ να ανέβω. Γλιστράει και με ρίχνει πάλι κάτω. Τσιρίζω το όνομα του, δεν θα απαντήσει αλλά ελπίζω να με ακούει. Το βλέμμα θολό αλλά θα τον βρούμε. Θα τον βρούμε. Είμαι κοντά του και πάλι. Νομίζω βλέπω το λαχανί σανίδι του, που πήραμε μαζί το ίδιο γιατί είμαστε καλά φιλαράκια, που λέγαμε ότι δεν μας αρέσει και πολύ, αλλά δεν πειράζει, γιατί τώρα μου αρέσει πάρα πολύ γιατί τον βρήκα. “ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ! ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; ΜΕ ΑΚΟΥΣ;” 

Δεν ήταν καλά, αλλά νομίζω μας άκουγε. Η εικόνα ανατριχιαστική, μια συστάδα δέντρων και κάπου εκεί μέσα ο φίλος μας, αναίσθητος και θαμμένος σχεδόν ολοκληρωτικά από σκληρό χιόνι. Πλησιάζω και η εικόνα γίνεται ακόμα πιο σκληρή. Η σανίδα του έχει σπάσει και έχει φύγει εντελώς από τα πόδια του, ευτυχώς υπάρχει ένα μικρό κενό ανάμεσα στην μύτη του και το χιόνι. Μάλλον αυτό τον έσωσε. Αμέσως βρισκόμαστε όλοι δίπλα του και προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα φτυάρια μας για να τον απεγκλωβίσουμε. Δεν σταματάμε να του μιλάμε και προσπαθούμε με όποιον τρόπο έχουμε να τον κρατήσουμε ζεστό. Συνέρχεται αλλά η κατάσταση του δεν είναι καθόλου καλή. Δεν μπορεί να μιλήσει. Βρίσκεται σε σοκ. Δεν σταματάμε να του μιλάμε, προσπαθούμε να τον ηρεμήσουμε και να τον αγκαλιάζουμε για να τον κρατήσουμε ζεστό. Ο χρόνος έχει παγώσει, γιατί δεν βελτιώνεται η κατάσταση του, όμως ταυτόχρονα τρέχει σαν αστραπή, γιατί πρέπει να τον πάρουμε γρήγορα από εκεί. Ένα τηλεφώνημα έρχεται να μας δώσει ελπίδες. Σε λίγα λεπτά θα μας βρουν οι υπάλληλοι του χιονοδρομικού. Χωρίς την βοήθεια τους για να τον μεταφέρουμε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, χειρότερα. Οι επόμενες ώρες, μέχρι να μάθουμε την εξέλιξη της υγείας του, πέρασαν πολύ δύσκολα. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί τώρα είναι καλά, πολύ καλά και μαζί του είμαστε και όλοι οι υπόλοιποι καλά.

Ο επίλογος της ιστορίας όμως ποιος πρέπει να είναι; και σε τι ύφος; Ίσως πρέπει να προσπαθήσω να πείσω τον αναγνώστη όταν βγει εκεί έξω να:

• Έχει μαζί του τον απαραίτητο εξοπλισμό χιονοστιβάδας(πομποδέκτη,ράβδο ανεύρεσης,φτυάρι) αλλά και όλα τα ατομικά προστατευτικά για το σώμα.
• Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια για το πως να τον χρησιμοποιεί και να έχει κάνει άπειρα παιχνίδια με αυτόν όπως ευτυχώς κάναμε εμείς την προηγούμενη ημέρα.
• Ξέρει πρώτες βοήθειες και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε εξόρμηση να έχει δημιουργήσει ένα πλάνο για το πως θα γίνει η πιθανή διάσωση, κάτι που ομολογώ δεν είχαμε κάνει και ευτυχώς βρισκόντουσαν εκεί άνθρωποι του χιονοδρομικού κέντρου και μας βοήθησαν να μεταφέρουμε τον φίλο μας μέχρι το ασθενοφόρο.
• Μην υπερεκτιμά τις δυνατότητες του και να πάντα να ελέγχει την επικινδυνότητα της κατάστασης.

 Ή απλά να είναι αυτός που μου βγαίνει αυθόρμητα. Ήταν οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Στη μνήμη μου υπάρχουν πολύ σκληρές εικόνες και συναισθήματα τα οποία δεν γνωρίζω αν θα τα σβήσει ποτέ ο χρόνος. Θα κάνω ότι μπορώ για να συνεχίσει το snowboarding να με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. ΠΑΝΤΑ!

Κάτι τελευταίο, για εσάς, την οικογένεια του βουνού, που είστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε μαζί, εύχομαι μόνο καλά και όμορφα. Όσο για σένα Φίλε μου, Σε αγαπώ και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι καλά.

Μια εβδομάδα πρίν την δεύτερη καραντίνα αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο Πήλιο, να δούμε τα φύλλα να αλλάζουν χρώμα και να ντύνουν τους δρόμους και τα καλντερίμμια με πορτοκαλί και κόκκινο. Φτάσαμε αργά το βράδυ στο Μούρεσι και αμέσως βάλαμε ξύλα στο τζάκι και φτιάξαμε ενα τσαγάκι να ζεσταθούμε. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε με ήλιο και φανταστική μέρα. Φτιάξαμε τα πραγματά μας, πήραμε νερό, μπολάκι για τον Ίκαρο και την κάμερα και ξεκινήσαμε πρός Νταμούχαρι.

Σε τρείς μέρες κάναμε τρείς φανταστικές βόλτες στην ευρύτερη περιοχή του Μουρεσίου. Κατεβήκαμε στον Άγιο Ιωάννη, στην Νταμούχαρι, Τσαγκαράδα και Φακίστρα. Είδαμε καταρράκτες, πλούσιο δάσος, φοβερές παραλίες και πανέμορφα πετρώματα. Το καλύτερο όμως ήταν το δίκτυο μονοπατιών που υπάρχει μέσα απτό δάσος… τα καλντερίμια. Είναι ενα πολύ ιδιαίτερο στοιχείο, κάτι που δεν εχω δεί πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Ευτυχώς όλα τα μονοπάτια τα βρήκαμε πολύ εύκολα μέσω του WikiLoc όπου μας οδήγησε με GPS καθόλη τη διάρκεια των περιπάτων στα στενά καλντερίμια και μονοπάτια της περιοχής.