Category: Mountaineering

Το TTAG επιστρέφει στον Όλυμπο, αυτή τη φορά για χειμερινή ανάβαση. Μία διήμερη εκδρομή, που απευθύνεται σε άτομα που έχουν εμπειρία στην ορειβατική χιονοδρομία και θέλουν να πάρουν μία γεύση από τον απόλυτο προορισμό στην Ελλάδα, τον Όλυμπο. Υπεύθυνος της εκδρομής μας, θα είναι ο πιστοποιημένος οδηγός βουνού Λάζαρος Μποτέλης της Trekking Hellas , ο οποίος θα μας καθοδηγήσει και θα μας εκπαιδεύσει για το πως θα πρέπει να κινούμαστε και να συμπεριφερόμαστε στα βουνά. Ταυτόχρονα η ομάδα του TTAG θα διασφαλίσει ότι θα έχουμε ένα μοναδικό και άκρως διασκεδαστικό διήμερο. Παρακάτω θα βρείτε το πρόγραμμα της εκδρομής:

Σάββατο 16/4
Ραντεβού στις 8:00 στο χωριό πέτρα για να συγκεντρωθούμε και να μοιραστούμε στα τζιπ αυτοκίνητα που θα μας μεταφέρουν στην είσοδο για ξερολάκι. Γύρω στις 9:00-9:15 Αφίξη στο ξερολάκι ώστε στις 9:30 να έχουμε φορτώσει εξοπλισμό και να ξεκινήσουμε την ανάβαση(εκτιμώμενος χρόνος 4:00-4:30 ώρες). Άφιξη στο καταφύγιο Χρηστάκη. Η δύσκολη και απαιτητική ανάβαση έχει τελειώσει. Αφού ξεθάψουμε, αν χρειάζεται, το καταφύγιο, τακτοποιούμαστε και μπορούμε να ξεκινήσουμε με το μάθημα χιονοστιβάδας. Εφόσον υπάρχει χρόνος και ενέργεια θα μπορέσουμε να ανέβουμε σε κάποια κοντινή πλαγιά για μία ευχάριστη κατάβαση. Το βράδυ το TTAG σε συνεργασία με την Samsung και τον καινούργιο της προτζέκτορα The Freestyle σας έχει ετοιμάσει προβολή ταινίας κάτω από τα αστέρια!!!!

Κυριακή 17/4
Πρωινό ξύπνημα στις 7 ώστε στις 8 να ξεκινήσουμε την ανάβαση για την κορυφή Σκολιό(εκτιμώμενος χρόνος 2:00-2:30 ώρες). Δένουμε σανίδια και ετοιμάζουμε σκι και ξεκινάμε την πολυπόθητη κατάβαση μας μέχρι το καταφύγιο. Εκεί θα έχουμε μία σύντομη ξεκούραση και θα μαζέψουμε τον υπόλοιπο εξοπλισμό ώστε να συνεχίσουμε με την υπόλοιπη κατάβαση, μέσα από το ξερολάκι, μέχρι την βάση και το σημείο που έχουμε αφήσει τα αυτοκίνητα.

Σημαντική σημείωση. Ο οδηγός βουνού είναι υπεύθυνος για όλο το 2ημερο και μπορεί να αλλάξει το πρόγραμμα οποιαδήποτε στιγμή για λόγους ασφαλείας ή καιρού, εφόσον το κρίνει απαραίτητο.

Απαραίτητος εξοπλισμός:
Ορειβατικό σακίδιο 30-40 λίτρα
Εξοπλισμός ασφάλειας χιονοστιβάδας (πομποδέκτης,σόντα,φτυάρι)
Κράνος
Crampons για ski/splitboard ή Crampons μπότας (ιδανικά και τα δύο)
Υπνόσακος ζεστός και ελαφρύς
Παγούρι (1 ή 2 για νερό 2 λίτρα)
Ξηρά τροφή για όλα μας τα γεύματα
Ρούχα χιονοδρομίας
Ισοθερμικά
Γάντια
Σκουφί
Μάσκα
Γυαλιά ηλίου
Προσωπικά αντικείμενα
Ηλεκτρολύτες και τζελάκια
Πιολέ (προαιρετικό)

Σε περίπτωση που δεν έχετε crampons ή avalance kit υπάρχει η δυνατότητα ενοικίασης.

Κόστος συμμετοχής : 100€

Το κόστος περιλαμβάνει:
Την μετακίνηση πέτρα-ξερολάκι και πίσω με αυτοκίνητα τζιπ
Την καθοδήγηση από πιστοποιημένους οδηγούς βουνού όλο το 2ήμερο
Μάθημα χιονοστιβάδας
Φωτογραφίες από επαγγελματίες φωτογράφους της ομάδας του TTAG

Για να δηλώσεις συμμετοχή ή για έξτρα πληροφορίες email us: thethingaboutgreece@gmail.com

ΔΕΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ MOUNTAINEERING CAMP

TTAG Igloo camp 2022

Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει καλύτερο καιρό και καλύτερη παρέα για να φτιάξουμε και να μείνουμε σε σπίτια από χιόνι.

Η ανάβαση μας ξεκίνησε από το χωριό Παδες προς το @katafygio_smolika . Εκεί μας υποδέχτηκαν η @nicky.tzima και ο @chaoservant με ζεστό φαγητό και τσίπουρο.

Την επόμενη μέρα πιάσαμε τα φτυάρια και ο σκοπός μας ήταν ένας: να φτιάξουμε ένα χωριό από igloo. Μετά από μια ημέρα γεμάτη σκάψιμο, γέλια, τραγούδια και αποτυχίες (εεεε νταξει μας έπεσε 2-3 φορές το igloo στο κεφάλι 🤦😂) στο τέλος καταφέραμε να φτιάξουμε 5 igloo που θα γινόντουσαν το σπίτι μας για το βράδυ. ✨

🫕 Και έτσι πήραμε όλοι τις ειδικές κούπες για μαγείρεμα απο @petridioutdoor και κάτσαμε γύρω από την φωτιά για να φάμε παρέα. Κάπως έτσι ζεσταθήκαμε, χορτάσαμε και ήμασταν έτοιμοι να πούμε καληνύχτα και να χωθούμε μέσα στα sleeping bag μας για να περάσουμε το βράδυ μέσα στα igloo.

Το πρωινό ξύπνημα μέσα στα igloo ήταν η μεγάλη μας επιβράβευση μετά από μια μέρα σκαψίματος και σοβατίσματος. Οι αγουροξυπνημένες φάτσες και τα χαμόγελα ήταν η καλύτερη καλημέρα που θα μπορούσαμε να πούμε ο ένας στον άλλον!

Και ήρθε η ώρα για παιχνίδι 🏂🛷
Ένα μικρό άλμα δίπλα από τα igloo έγινε η παιδική μας χαρά για την τελευταία ημέρα του camp.

Κάπως έτσι τελείωσε ένα μοναδικό τριήμερο μέσα σε igloo μαζί με όλους εσάς. Ευχαριστούμε όλους που ήρθατε και ελπίζουμε να σας δούμε στην επόμενη TTAG περιπέτεια!
.
.
.
#TTAGigloocamp #thethingaboutgreece #petridioutdoor #katafugiosmolika #discovergreece #epirus #discoverepirus

Τελευταία μέρα του Big Day Out Project, μία ιδέα που φτιάξαμε μαζί με τους φίλους μας από την VANS, για το τί μπορεί να κάνει κάποιος μία ολόκληρη ημέρα κοντά στην Αθήνα. Καινούργια παρέα, καινούργιες τοποθεσίες, καινούργιες εμπειρίες.

DAY 3

Locations:

(Καταρράκτης Ραπεντώσας – Φράγμα Ραπεντώσας-Σπήλαιο Νταβέλη)

Crew:

Θέμης Λαμπρίδης(@jaggedmelon)

Ανδρέας Μητσιούλης (@zethon)

Kωνσταντίνα Κωνσταντινίδη (@_heavensgonnaburnyoureyes_)

Στέλιος Διονυσόπουλος (@stel_di)

Δημήτρης Λαμπρίδης  (@dlambsauce)

Πολλές φορές τα πιο όμορφα πράγματα κρύβονται κάτω από τη μύτη μας, ή όπως αλλιώς το λένε στο πίσω μέρος της αυλής μας. Το τρίτο μέρος του THE BIG DAY OUT PROJECT έχει ως προορισμούς μέρη τα οποία είναι πραγματικά πολύ κοντά στην Αθήνα. Για την ημέρα αυτή, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερη παρέα, διότι και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά τις περιοχές τις οποίες θα επισκεφτούμε. Ο λόγος για τον Στέλιο και την Κωνσταντίνα αλλά και την υπέροχη Aya σε ρόλο guest star. Στόχος μας να εξερευνήσουμε το ρέμα της Ραπεντώσας με πρώτη στάση μας, το φράγμα. Όσο κι αν δεν μας αρέσουν τα φράγματα, πάντα είναι εντυπωσιακό να βρίσκεσαι στην κορυφή τους. Η αλήθεια είναι ότι καθώς το κοιτούσαμε, φανταζόμασταν παντού χιόνι και πολλά σημεία για να κάνουμε άλματα και drops. Οι λάτρεις του snowboarding που διαβάζουν θα μας καταλάβουν απόλυτα.

Αφού λοιπόν ονειρευτήκαμε τρελά κόλπα αναχωρήσαμε για την επόμενη στάση μας, τον καταρράκτη της Ραπεντώσας. Μέσα από μια διαδρομή, δίπλα στο ρέμα καταλήγεις σε αυτό το υπέροχο μέρος, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν πιστεύεις ότι βρίσκεται τόσο κοντά στην πόλη.

Αυτή η ομορφιά και η ηρεμία, μας έκανε να ξεχαστούμε και να μην καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα με αποτέλεσμα να καθυστερήσουμε στον επόμενο προορισμό μας, το σπήλαιο Νταβέλη. Δυστυχώς όταν φτάσαμε είχε πέσει το σκοτάδι, η εναλλακτική όμως για το όμορφο κλείσιμο της ημέρας εμφανίστηκε αμέσως μπροστά στα μάτια μας. Ένας μικρός βράχος που όταν τον σκαρφάλωνες, εμφανιζόταν ολόκληρη η πόλη που μόλις είχε ανάψει τα φώτα της. Οι επιλογές βρίσκονται εκεί έξω, το μόνο που μένει είναι να τις ανακαλύψεις.

Το Big Day Out Project, για όποιον έχασε το πρώτο μέρος, είναι μία ιδέα που φτιάξαμε μαζί με τους φίλους μας από την VANS, για το τί μπορεί να κάνει κάποιος μία ολόκληρη ημέρα κοντά στην Αθήνα. Γεμίσαμε λοιπόν ξανά το βαν μας με κέφι και καλή παρέα και φύγαμε για να εξερευνήσουμε και στην συνέχεια να σας παρουσιάσουμε καινούργιες τοποθεσίες .

DAY 2

Locations:

(Βουδιστική Στούπα – Ζήρεια – Λίμνη Δασιού)

Crew:

Θέμης Λαμπρίδης(@jaggedmelon)

Ανδρέας Μητσιούλης (@zethon)

Άλκιστης Giraud (@alkistis_giraud)

Ανδριάνα Μπελδέκου (@andriana_bel)

Δημήτρης Λαμπρίδης  (@dlambsauce)

Στην κουλτούρα των Ελλήνων έχει συνδυαστεί το καλοκαίρι με την θάλασσα και ο χειμώνας με το βουνό. Κοντεύοντας λοιπόν στον Δεκέμβριο, αποφασίσαμε η δεύτερη ημέρα του THE BIG DAY OUT PROJECT να έχει πιο ορεινό χαρακτήρα αλλά και λίγο Βουδιστικό. Για να μοιραστούμε αυτήν την εμπειρία προσκαλέσαμε στο βαν μας την Ανδριάνα και την Άλκηστις. Προορισμός μας η βορειοανατολική πελοπόννησος και το όρος Κυλλήνη ή αλλιώς Ζήρεια. Όμως η αλήθεια είναι ότι σημασία έχει και το ταξίδι, το οποίο ήταν γεμάτο όμορφα τοπία, μικρά ρυάκια, καταρρακτάκια και πολλά χωράφια με ώριμους λωτούς, τους όποιους ίσως δεν αντισταθήκαμε να δοκιμάσουμε.

Πρώτη στάση η Βουδιστική Στούπα Κορινθίας. Ναι υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα και βρίσκεται σε ένα πανέμορφο σημείο με θέα τον κορινθιακό κόλπο από τη μία και το Μαύρο όρος από την άλλη. Βάλτε το λοιπόν στο πρόγραμμα της επόμενης εκδρομής γιατί αξίζει να το δεις και γιατί όχι να ηρεμήσεις και να διαλογιστείς!

Αμέσως μετά και αφού περάσαμε τα Τρίκαλα Κορινθίας, όπου έσπασαν οι μύτες μας από τις μυρωδιές από όλες τις ταβέρνες, βρεθήκαμε στο χιονοδρομικό κέντρο Ζήρειας. Αν γυρίσεις και κοιτάξεις γύρω σου θα αντικρίσεις ατελείωτο έδαφος, ιδανικό για δραστηριότητες στη φύση. Εμείς επικεντρωθήκαμε στην πεζοπορία και στο καθιερωμένο πικ νικ.

Για να κλείσουμε αυτή την υπέροχη μέρα επισκεφτήκαμε, μερικά λεπτά πιο πέρα, την λίμνη Δασιού. Καθώς ο ήλιος χανόταν πίσω από τα δέντρα, δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να χαζεύουμε τις περίεργες αντανακλάσεις πάνω στην λίμνη αλλά και να παίζουμε με τις σκιές μας που γινόντουσαν όλο και πιο ψηλές. Ας ρωτήσουμε ξανά, εσύ προτιμάς να μείνεις στην πόλη;

Όσοι γνωρίζουν το The Thing About Greece, έχουν συνηθίσει να μας βλέπουν σε εικόνες από ορειβασία σε άγρια και δύσβατα βουνά, από διαβίωση σε δύσκολες χειμερινές συνθήκες και κυρίως από adventure sports σε διάφορα σημεία της Ελλάδας.

Τι βρίσκεται όμως κοντά στη θορυβώδη πρωτεύουσα; Πώς μπορεί κάποιος να απολαύσει την φύση χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθεί πολύ από την Αθήνα;

Δεχτήκαμε λοιπόν αυτήν την πρόκληση και δημιουργήσαμε το The Big Day Out Project μαζί με τους φίλους μας από τη VANS, στο οποίο σας προτείνουμε μία λίστα επιλογών για εκδρομές γύρω από την πόλη. Ετσι πήραμε το βαν μας, καλέσαμε τους φίλους μας και επισκεφτήκαμε όλα αυτά τα μέρη για να έχετε κι εσείς μία εικόνα πριν αποφασίσετε να τα εξερευνήσετε.

DAY 1

Locations:

(Αρχαιολογικός χώρος Ηραίων – Σπήλαιο της Φώκιας – Καταφύγιο Κιθαιρώνα, Κορυφή Κιθαιρώνα)

Crew:

Κωστής Μίγκος (@kostis_m)

Παύλος Αντιμάντο (@p_addim)

Το ομορφότερο πράγμα της Ελλάδας είναι ότι συνδυάζει άμεσα τη θάλασσα και το βουνό. Η πρώτη μέρα του THE BIG DAY OUT PROJECT αναδεικνύει ακριβώς αυτό το πράγμα.  Αφού συναντήσαμε τον Κωστή και τον Παύλο, γεμίσαμε το βαν με τις απαραίτητες προμήθειες και κατευθυνθήκαμε προς τον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου, στην Περαχώρα.

Μόλις φτάσαμε αντικρίσαμε μία πανέμορφη παραλία της οποίας τα νερα, αν και βρισκόμαστε στο Νοέμβριο, ήταν καταγάλανα. Στις όχθες της υπάρχουν τα ερείπια του αρχαίου ναού προς τιμήν της Ήρας. Ελάχιστα πιο πέρα, βρίσκεται ο φάρος στην Άκρα Μελαγκάβι, ο οποίος επί χρόνια καθοδηγεί τα πλοία που πλέουν από τον κορινθιακό κόλπο προς την διώρυγα της Κορίνθου.

Επόμενη στάση, η σπηλιά της φώκιας, η οποία βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά της χερσονήσου. Όταν λένε ότι μία εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, κάτι τέτοιο εννοούν. Μια τεράστια τρύπα στα βράχια, με την θάλασσα να δημιουργεί μία φυσική πισίνα, στην άκρη της οποίας δεσπόζει η σπηλιά της φώκιας. Αφού λοιπόν μαζέψαμε τα πεσμένα μας σαγόνια, εξερευνήσαμε την περιοχή και βρήκαμε ένα όμορφο και ήσυχο μέρος για να αράξουμε, να ψήσουμε τον καφέ μας, να στήσουμε τις αιώρες μας και να κάνουμε ένα γρήγορο πικ νικ. 

Η Ελλάδα όμως είναι ορεινή χώρα, άλλωστε αυτό είναι το Thing About Greece που λέμε. Σε σύντομο χρονικό διάστημα από την θάλασσα και τους 23 βαθμούς βρίσκεσαι στα 1400 μέτρα, στην κορυφή του Κιθαιρώνα και φοράς το μπουφάν σου γιατί η θερμοκρασία έχει πέσει στους 8. Η θέα μαγική, με τον ήλιο να χάνεται σε ένα περίεργο νέφος υγρασίας και κάθε δευτερόλεπτο που περνάει οι ακτίνες του να δημιουργούν διαφορετικές αποχρώσεις. Εσύ την επόμενη φορά θα μείνεις στην πόλη;

We went back for our annual rendez-vouz with the Gods. They treated us with clear skies, nice temperatures, lots of ambrosia and nectar and an amazing aura that made for greatest time ever, even after a long hard hike to the top.

The first day was dedicated to getting up to the Muses Plateau, where we met our mountain guides, Saki and the crew from Trekking Hellas. We ate, drank and told jokes (mostly bad ones) in the warmth of Apostolidis refuge.

The next day was an early riser, leaving for the peak around 7am. The hike was made easy by the warm sun coming out just as we approached the Mytikas couloir. We summited around 10am, and after a good photo session on the peak we headed back down to get some much needed coffee and lunch.

Later on that day we walked down to Petrostrouga refuge where we settled in for a lazy evening with board games and good conversation. Although this was the least exciting part of our trip we felt so happy to be able to chat to everyone who was with us and get to know them a little better. That’s what make the difference to us. And we made some great new friends!

To finish it off, the final day we went down to the Enipeas waterfalls, dipping our legs in the ice cold river water.

Thanks to everybody who was there, you made it perfect! The Gods will be waiting for us to return next year.

ΌΤΑΝ ΜΙΑ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ

ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΥ ΦΙΛΟ

Με το που πλησιάζει ο χειμώνας, η πρώτη συντόμευση στο κινητό με ενημερώνει για τον καιρό στο αγαπημένο μου βουνό. Η μόνιμη συζήτηση με τους χιονοσυντρόφους μου είναι πόσο χιόνι έχει και ποια πλαγιά θα είναι η καλύτερη επιλογή για την πιο διασκεδαστική κατάβαση. Το snowboarding με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Πάντα! Ή έτσι νόμιζα..

Περιμέναμε το χιόνι από την Πέμπτη, το βουνό χρειαζόταν ανανέωση άμεσα. “Μα δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε χιόνι όπως πέρσυ”. Παρασκευή και ακόμα τίποτα, κάτι ψιλές νιφάδες που δεν φτάνουν ούτε για χιονοπόλεμο, χάθηκε και η αυριανή μέρα. Σάββατο, πρωινό ξύπνημα ευχόμενος να μην σταμάτησε να χιονίζει όσο κοιμόμασταν. Απογοήτευση. Τι να κάνεις άλλωστε σε ένα μικρό σπίτι στο χωριό όταν έξω βρέχει; Ας παίξουμε με τον καινούργιο πομποδέκτη για χιονοστιβάδα. “Ποιος θα κρύψει;” “Βγείτε όλοι έξω θα τον κρύψω εγώ”… “Γρήγορα όλοι μέσα! Έγινε χιονοστιβάδα! Έθαψε τον φίλο μας!” (Γέλια) Το χρονόμετρο έχει ήδη αρχίσει να μετράει… και σταματάει… μετά από 70 δευτερόλεπτα. Το σπίτι είπαμε, είναι μικρό. “ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ. ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; ΜΕ ΑΚΟΥΣ;” φωνάζει ο “διασώστης” με το που βρίσκει τον πομποδέκτη μέσα σε ένα κουτί από δέστρες. (Περισσότερα γέλια). Ας μαγειρέψουμε και μετά πάμε επιτέλους να δούμε το χιόνι να πέφτει. Αύριο θα είναι φανταστικά. Η μέρα που περιμένουμε εδώ και καιρό.

Επιτέλους, το βουνό είναι γεμάτο φρέσκο χιόνι. “Που θα πάμε;” “Εννοείται στην κορυφή, πρέπει να το κατέβουμε όλο”. Θα ζοριστούμε στην ανάβαση αλλά θα αξίζει όσο τίποτα, άλλωστε από αυτή τη σκέψη αντλείς τη δύναμη σου. Στη μέση της διαδρομής, οι άνεμοι είναι ήδη πολύ δυνατοί, πιο πάνω θα είναι χειρότερα. Έλα μωρέ το ξέρουμε το βουνό εκεί που πάμε θα κόβει. Όντως, το ξέρουμε το βουνό και λίγο αργότερα ο αέρας είναι λιγότερο ισχυρός. Συνεχίζουμε με ασταμάτητα πειράγματα για το ποιος είχε δίκιο και ξέρει καλύτερα. Η παρέα κάθε φορά η ίδια, με αμέτρητες καταβάσεις ο ένας δίπλα στον άλλον, είναι η οικογένεια μου στο βουνό, στη Βασιλίτσα, στο δεύτερό μου σπίτι. 

Κορυφή! Ήρθε η ώρα της λύτρωσης. “Από που θα τσουλήσουμε; ΑΚ ή λούκι;” “ΑΚ ρε!” Χωρίς σκέψη. “Μέχρι εδώ ήρθαμε”. Η αδρεναλίνη αρχίζει να ανεβαίνει. Είναι επικίνδυνο, το ξέρουμε όλοι, αλλά σε εμάς θα τύχει; Το ξέρουμε απ’ έξω το σημείο. Το άγχος είναι εκεί, στο στήθος. Κάποιοι θα πάνε από λούκι, στην πιο ασφαλή επιλογή. Φλώροι! ή απλά έχουν πιο καθαρή και σωστή σκέψη; Φλώροι μωρέ. “Πάμε από ΑΚ εμείς!”…οι σκληροί. “ΟΚ! ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!” και ακολουθεί ένα αγχωμένο χαμόγελο.

Είμαι έτοιμος να ξεκινήσω πρώτος… αλλά μου φωνάζει ότι θα πάει αυτός και όταν φτάσει κάτω ασφαλής θα μας ενημερώσει από τον ασύρματο για να ξεκινήσει ο επόμενος. ΟΚ! Τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Βαθιά ανάσα. Έφυγε. Όλα καλά. 1.. 2.. 3.. 4 δευτερόλεπτα και… ο παράδεισος μετατρέπεται σε κόλαση. Ο φόβος επιβεβαιώνεται. Όλη η πλαγιά, ΟΛΗ, αρχίζει να κατρακυλάει και εμφανίζεται το στρώμα πάγου που κρυβόταν από κάτω. Δεν συνέβη, είδα λάθος, δεν μπορεί. “ΕΓΙΝΕ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ! ‘ΕΘΑΨΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΑΣ!” Το χρονόμετρο έχει ήδη αρχίσει να μετράει… αλλά μπορεί να μην σταματήσει… γιατί τίποτα δεν είναι μικρό εκεί και όλα μοιάζουν ίδια. Ψυχραιμία θα πάνε όλα καλά, η πρώτη σκέψη. Φωνάζω το όνομα του στον ασύρματο. Τίποτα. Ξεκινάω να κατεβαίνω. Προσοχή μη γίνει δεύτερη! Πιάνω σήμα στο δέκτη μου, 20,15,10, 5 μέτρα στα αριστερά μου και κάτω. Φωνάζω το όνομα του πιο δυνατά. Τίποτα. Πλησιάζω, είμαι κοντά του. Θα τον βρω. 11, 12, 13 μέτρα και το βελάκι να μην είναι σταθερό. Τσιρίζω με όλη μου την δύναμη το όνομα του. Τίποτα. Δεν θα τον βρω. Δεν θα πάει καλά. Τον έχασα για πάντα, η δεύτερη σκέψη. Ευτυχώς κάποιος είναι πιο ψύχραιμος εκείνη τη στιγμή και μου δείχνει προς τα που δείχνει ένδειξη ο δικός του δέκτης. Ο δικός μου το ίδιο. Ψυχραιμία θα πάνε όλα καλά, η τρίτη σκέψη. Είναι προς τα πάνω, λύνω το snowboard και προσπαθώ να ανέβω. Γλιστράει και με ρίχνει πάλι κάτω. Τσιρίζω το όνομα του, δεν θα απαντήσει αλλά ελπίζω να με ακούει. Το βλέμμα θολό αλλά θα τον βρούμε. Θα τον βρούμε. Είμαι κοντά του και πάλι. Νομίζω βλέπω το λαχανί σανίδι του, που πήραμε μαζί το ίδιο γιατί είμαστε καλά φιλαράκια, που λέγαμε ότι δεν μας αρέσει και πολύ, αλλά δεν πειράζει, γιατί τώρα μου αρέσει πάρα πολύ γιατί τον βρήκα. “ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ! ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; ΜΕ ΑΚΟΥΣ;” 

Δεν ήταν καλά, αλλά νομίζω μας άκουγε. Η εικόνα ανατριχιαστική, μια συστάδα δέντρων και κάπου εκεί μέσα ο φίλος μας, αναίσθητος και θαμμένος σχεδόν ολοκληρωτικά από σκληρό χιόνι. Πλησιάζω και η εικόνα γίνεται ακόμα πιο σκληρή. Η σανίδα του έχει σπάσει και έχει φύγει εντελώς από τα πόδια του, ευτυχώς υπάρχει ένα μικρό κενό ανάμεσα στην μύτη του και το χιόνι. Μάλλον αυτό τον έσωσε. Αμέσως βρισκόμαστε όλοι δίπλα του και προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα φτυάρια μας για να τον απεγκλωβίσουμε. Δεν σταματάμε να του μιλάμε και προσπαθούμε με όποιον τρόπο έχουμε να τον κρατήσουμε ζεστό. Συνέρχεται αλλά η κατάσταση του δεν είναι καθόλου καλή. Δεν μπορεί να μιλήσει. Βρίσκεται σε σοκ. Δεν σταματάμε να του μιλάμε, προσπαθούμε να τον ηρεμήσουμε και να τον αγκαλιάζουμε για να τον κρατήσουμε ζεστό. Ο χρόνος έχει παγώσει, γιατί δεν βελτιώνεται η κατάσταση του, όμως ταυτόχρονα τρέχει σαν αστραπή, γιατί πρέπει να τον πάρουμε γρήγορα από εκεί. Ένα τηλεφώνημα έρχεται να μας δώσει ελπίδες. Σε λίγα λεπτά θα μας βρουν οι υπάλληλοι του χιονοδρομικού. Χωρίς την βοήθεια τους για να τον μεταφέρουμε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, χειρότερα. Οι επόμενες ώρες, μέχρι να μάθουμε την εξέλιξη της υγείας του, πέρασαν πολύ δύσκολα. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί τώρα είναι καλά, πολύ καλά και μαζί του είμαστε και όλοι οι υπόλοιποι καλά.

Ο επίλογος της ιστορίας όμως ποιος πρέπει να είναι; και σε τι ύφος; Ίσως πρέπει να προσπαθήσω να πείσω τον αναγνώστη όταν βγει εκεί έξω να:

• Έχει μαζί του τον απαραίτητο εξοπλισμό χιονοστιβάδας(πομποδέκτη,ράβδο ανεύρεσης,φτυάρι) αλλά και όλα τα ατομικά προστατευτικά για το σώμα.
• Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια για το πως να τον χρησιμοποιεί και να έχει κάνει άπειρα παιχνίδια με αυτόν όπως ευτυχώς κάναμε εμείς την προηγούμενη ημέρα.
• Ξέρει πρώτες βοήθειες και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε εξόρμηση να έχει δημιουργήσει ένα πλάνο για το πως θα γίνει η πιθανή διάσωση, κάτι που ομολογώ δεν είχαμε κάνει και ευτυχώς βρισκόντουσαν εκεί άνθρωποι του χιονοδρομικού κέντρου και μας βοήθησαν να μεταφέρουμε τον φίλο μας μέχρι το ασθενοφόρο.
• Μην υπερεκτιμά τις δυνατότητες του και να πάντα να ελέγχει την επικινδυνότητα της κατάστασης.

 Ή απλά να είναι αυτός που μου βγαίνει αυθόρμητα. Ήταν οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Στη μνήμη μου υπάρχουν πολύ σκληρές εικόνες και συναισθήματα τα οποία δεν γνωρίζω αν θα τα σβήσει ποτέ ο χρόνος. Θα κάνω ότι μπορώ για να συνεχίσει το snowboarding να με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. ΠΑΝΤΑ!

Κάτι τελευταίο, για εσάς, την οικογένεια του βουνού, που είστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε μαζί, εύχομαι μόνο καλά και όμορφα. Όσο για σένα Φίλε μου, Σε αγαπώ και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι καλά.

Μια εβδομάδα πρίν την δεύτερη καραντίνα αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο Πήλιο, να δούμε τα φύλλα να αλλάζουν χρώμα και να ντύνουν τους δρόμους και τα καλντερίμμια με πορτοκαλί και κόκκινο. Φτάσαμε αργά το βράδυ στο Μούρεσι και αμέσως βάλαμε ξύλα στο τζάκι και φτιάξαμε ενα τσαγάκι να ζεσταθούμε. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε με ήλιο και φανταστική μέρα. Φτιάξαμε τα πραγματά μας, πήραμε νερό, μπολάκι για τον Ίκαρο και την κάμερα και ξεκινήσαμε πρός Νταμούχαρι.

Σε τρείς μέρες κάναμε τρείς φανταστικές βόλτες στην ευρύτερη περιοχή του Μουρεσίου. Κατεβήκαμε στον Άγιο Ιωάννη, στην Νταμούχαρι, Τσαγκαράδα και Φακίστρα. Είδαμε καταρράκτες, πλούσιο δάσος, φοβερές παραλίες και πανέμορφα πετρώματα. Το καλύτερο όμως ήταν το δίκτυο μονοπατιών που υπάρχει μέσα απτό δάσος… τα καλντερίμια. Είναι ενα πολύ ιδιαίτερο στοιχείο, κάτι που δεν εχω δεί πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Ευτυχώς όλα τα μονοπάτια τα βρήκαμε πολύ εύκολα μέσω του WikiLoc όπου μας οδήγησε με GPS καθόλη τη διάρκεια των περιπάτων στα στενά καλντερίμια και μονοπάτια της περιοχής.

MT OLYMPUS – TO THE TOP

October 17th, 2020. Summer is slowly coming to an end. Winter is creeping in. It’s the last few weekends before the cold really hits us. No better time to climb the tallest peak in Greece.

We began from the Gortsia Parking area on the East side of the mountain, and made our way up to the Muses Plateau. On average it took about 6.5 hours, including a half hour stop at Petrostrouga Refuge to catch out breath and have a cup of tea.

The weather was incredible. Temperatures were in the mid 10s most of the day, so the hike was easy. We were informed that beds at the refuges had been restricted before even arriving, so we came prepared to sleep under the stars. Or in tents anyway.

After setting up basecamp right in the middle of the two refuges, we headed up to Apostolidis Refuge to grab a bight to eat and talk about the next day’s ascent to the peak with our lead guide Sakis Pitenis (Trekking Hellas Mt Olympus). The place was rammed with fellow hikers, climbers, adventurers and first time visitors. But once a plate of hot food got placed in front of my mouth the whole world disappeared and it was by far the best meal I’ve ever had.

We finished up and headed back to our tents for a chilly night’s sleep. 6am start the next day. Better get some rest. I tried. My sleeping bag was a little less than ideal. My toes felt like they were about to fall off. Couldn’t get much sleep but as soon as the alarm went off I happily got up to move around and warm up somehow.

Off to the beginning of the Louki of Mytikas. The long, narrow and steep corridor leading up to the peak of the mountain, at 2918m. I had only heard of this section of the ascent. And I’m no experienced climber. But somehow I didn’t get too scared. Maybe it was the lack of sleep. The sun began to shine on the rocky surface leading up to the top, and I couldn’t wait to touch them with my bare hands to warm up my fingers and toes.

Sakis and Tasos from Trekking Hellas led the way for our group. Some friends went up with Nikos, Babis and Stergios from WildTrek Greece. And just like doing a tour of a busy museum, we crossed paths on the way up and down, briefly, but long enough to exchange smiles and take a couple photos.

The peak was lit perfectly by the morning sun, so it was a welcome break from the chilly ascent. It felt good to be up there, a really nice reward after a tough hike up carrying tents and sleeping bags the previous day, and a bad night’s sleep. None of that mattered though. I tried to take in the view along the crystal clear horizon, the sea on one side and the open plains to the West. And that morning light. I know I mentioned that already. But damn it just made everything look so damn good. A great moment. A few more minutes to take photos and hug your buddies, before heading back down the rocky chute.

The descent seemed like an impossible task. It was super steep and we already knew how careful you had to be going up. And there were more groups making their way up at the same time. Like trying to run down a two way escalator in the Tokyo Metro. But once we got going it wasn’t actually that bad. You pick up a rhythm and before you know it each new step was easier than the one before. Piece of cake. Even for Andreas who was scared of heights. He got to the top and back down without even breaking a sweat.

We got back to Apostolidis Refuge for some breakfast and coffee with the rest of the group who decided not to come to the top with us. We could see they were still tired, some hadn’t slept well at all. Others still tired from the previous day’s hike. But we busted in with radiating smiles and tons of energy. It was contagious.

Time to leave. We made our way back to camp. Took our last few photos in the warm sun. Packed our tents and strapped up our bags, and headed down for another 6 hour hike. It was hard on the knees. And the last few kilometers felt like torture. But that moment you see your car parked at the bottom of the road is golden. We got this second wave of energy as we dropped our bags into our cars and said our goodbyes before heading back home. 2 days went by pretty fast. It felt like more, but I was also happy to head back to Athens, with a quick pit stop at the Thermopylae hot springs of course.

Thanks to everyone who came! And congratulations to each and every one of you for outdoing yourselves! Hopefully it’s not the last time we see each other on the mountain of the gods.

Καραντίνα στην Βασιλίτσα

Βρισκόμαστε στα μέσα Ιουλίου και ακόμα η ερώτηση που επικρατεί μεταξύ φίλων και γνωστών που έχουν καιρό να συναντηθούν είναι μία: “Πως πέρασες στην καραντίνα;” 

Γεια σε όλους, είμαι ο Ανδρέας, ή αλλιώς zethon ή αλλιώς #happyrasta και εγώ στην καραντίνα πέρασα μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Για αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης, το άρθρο αυτό δεν έχει ως στόχο να περιαυτολογήσω αλλά να μοιραστώ μια υπέροχη εμπειρία. 

Όπως για όλους, έτσι και για μένα η ιστορία ξεκινάει στις 22/3/2020 και ώρα 18:00. Η χειμερινή σεζόν μέχρι στιγμής είναι η χειρότερη που έχω ζήσει, το ταξίδι στην Αυστρία που οργανώναμε τελευταία στιγμή μήπως και καταφέρουμε να βγάλουμε τα σπασμένα ακυρώνεται, ήδη έχουμε περάσει την pre-lockdown εβδομάδα κατά την οποία απλά είμαι κλεισμένος στο σπίτι, τρώω συνέχεια ό,τι βρω, βλέπω σειρές και ταινίες, παίζω video games και έρχεται η ανακοίνωση του lockdown για να με ισοπεδώσει. Νιώθω ότι χάνω την ελευθερία μου. Κάνω refresh το tab του forecast, “Βαριά χιονόπτωση” από αύριο. Η επόμενη ώρα περνάει στα τηλέφωνα με την φράση: “Εγώ φεύγω και ό,τι γίνει. Θα έρθεις;”

Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού στην Σμίξη της Βασιλίτσας. Τα πράγματα εδώ είναι απλά, το μυαλό είναι κενό και υπάρχει ένα συνεχές χαμόγελο. Χτυπάει το τηλέφωνο, “Έρχόμαι!” ήταν η πρώτη φράση του Βαγγέλη και το τελευταίο μικρό άγχος που μπορεί να υπήρχε, διαγράφεται αυτόματα. Δεν θα είμαι μόνος σε όλο αυτό.

Εβδομάδα 1η (23-29/3/2020)

Τα forecasts ευτυχώς έπεσαν μέσα. Γύρω στο μισό μέτρο το καινούργιο χιόνι. Ασπρίζουν σταδιακά τα πάντα, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στην φετινή σεζόν. Μαζί με τον Βαγγέλη στήνουμε το πρώτο αλματάκι στο σημείο της Βασιλίτσας γνωστό ως “κωλοφλιπ”. Στην παρέα έρχεται να προστεθεί η οικογένεια Ζωγράφου, οι οποίοι είναι μόνιμοι κάτοικοι της γύρω περιοχής και λίγες μέρες αργότερα ο Άρης ο οποίος περνάει την καραντίνα στο χωριό Πάδες. Η εβδομάδα περνάει με ατελείωτο freestyle snowboarding, flips, spins και δυνατές τούμπες μέχρι το απόγευμα, μαγειρική και άραγμα το βράδυ στο σπίτι. Το Σάββατο 28/3 έφτασε και είναι η μεγάλη μέρα. Ανάβαση μέχρι την κορυφή της ελιμείας και κατάβαση από ΑΚ με όλη την ομάδα. Το χιόνι τέλειο, φρέσκο, πούδρα που στις στροφές έρχεται σαν spray και σου καλύπτει τη μάσκα. Φτάνουμε στην βάση της πλαγιάς και βγάζουμε κραυγές ευχαρίστησης, η αδρεναλίνη στα ύψη, η ανάβαση δύσκολη και κουραστική όμως δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα της κατάβασης. Πάμε πάλι και πάλι. Η τελευταία κατάβαση θα καταλήξει στην βάση του τριπλού λιφτ όπου αρχίζει η δεύτερη περιπέτεια της ημέρας. Από τότε που ο φίλος και μέντορας μου, Σπύρος Μπάντιος, με κάλεσε για πρώτη φορά να περάσουμε το βράδυ σε ιγκλού στη μέση του δάσους, δεν νοείται σεζόν χωρίς να ζήσω ξανά αυτό το συναίσθημα. Μετά από τρεις περίπου ώρες φτυάρισμα, το ιγκλού μας ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει εμένα και τους συγκατοίκους μου, Βαγγέλη και Άρη. Η εβδομάδα τελειώνει την Κυριακή με μερικές δυνατές καταβάσεις ακόμα από την ΑΚ και την Κ2.

Week 1 Photo Gallery

Εβδομάδα 2η (30/3-5/4/2020)

Ο Απρίλιος ήρθε δυναμικά, όπως άλλωστε συνηθίζει, με 1 μέτρο φρέσκο χιόνι και μαζί του ήρθε και ο Πάνος για να ολοκληρώσει την ομάδα της καραντίνας. Κάθε πρωί freeride στις πλαγιές της Βασιλίτσας και κάθε βράδυ φρέσκο χιόνι για να καλύψει τις γραμμές μας. Τις μέρες με πολύ ομίχλη, τα φτυάρια έπιαναν δουλειά και ξεκινούσαν τα freestyle sessions. Το βράδυ όλοι μαζί στο μαγευτικό σπίτι του Πάνου, με ωραίες μαγειρικές και κρασάκι.

Week 2 Photo Gallery

Εβδομάδα 3η (6-12/4/2020)

Η πιο δυνατή εβδομάδα της καραντίνας. Ιδανικός καιρός. Ξεκίνημα με μικρή χιονόπτωση για φρεσκάρισμα και αμέσως μετά λιακάδα με χαμηλές θερμοκρασίες. Περισσότερο freeride, ακόμα περισσότερο freestyle. 8η Απριλίου, πανσέληνος, πεντακάθαρος ουρανός, λίγες ώρες πριν την ημέρα των γενεθλίων μου, νυχτερινή ανάβαση στην κορυφή της Βασιλίτσας και κατάβαση υπό το φως του φεγγαριού το οποίο φωτίζει όλο το βουνό, ίσως η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Φτάνει το τέλος της εβδομάδας και ανακαλύψαμε ένα καινούργιο spot το οποίο σε στέλνει απευθείας στο ηλιοβασίλεμα!

Week 3 Photo Gallery

Εβδομάδα 4η (13-19/4/2020)

Η μέρα έχει μεγαλώσει, η θερμοκρασία έχει αυξηθεί, παρόλα αυτά η ποσότητα και η ποιότητα του χιονιού παραμένει καλή για κάποια τελευταία freestyle sessions. Λίγο περπάτημα για να φτάσουμε στο spot που θα χτίσουμε ένα step up kicker, αρκετά μεγάλο και safe για να δοκιμάσουμε μεγάλα και λίγο πιο περίτεχνα κόλπα. Το αποτέλεσμα είναι μικρός τραυματισμός και στα δύο χέρια και λίγο στην μέση, αλλά άξιζε. 19 Απριλίου, ορθόδοξο Πάσχα, ε ρε γλέντια!

Week 4 Photo Gallery

Εβδομάδα 5η (20-26/4/2020)

Τα χιόνια αρχίζουν και λιώνουν, λίγες βροχές, όμως η Βασιλίτσα ποτέ δεν μας απογοητεύει. Νέα χιονόπτωση στις 23/4 με περίπου 30 εκατοστά φρέσκο χιόνι και την ευκαιρία για ένα τελευταίο freestyle session για να κλείσουμε τη σεζόν.

Week 5 Photo Gallery

Εβδομάδα 6η (27/4-2/5/2020)

Δυστυχώς τελειώνει το snowboarding όμως η ευρύτερη περιοχή είναι μία από τις ομορφότερες ορεινές περιοχές της Ελλάδας. Οι μέρες περνάνε με χειρωνακτικές εργασίες στο σπίτι του Πάνου,  απογευματινό περίπατο ή τρέξιμο στο δάσος και δημιουργικές στιγμές στην κουζίνα.

Week 6 Photo Gallery

Εβδομάδα 7η (3-11/5/2020)

Η εβδομάδα ξεκινάει με την τελευταία μας εκδρομή, στη δρακόλιμνη του Σμόλικα και μετά άραγμα με καλή παρέα στο Παλαιοσέλλι. Το τέλος της καραντίνας έχει πλέον ανακοινωθεί. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Πέρασαν 50 μέρες σε ένα μέρος που στα μάτια μου μοιάζει με τον παράδεισο, 50 μέρες με ανθρώπους που η φιλία πλησιάσε τον όρο οικογένεια, 50 μέρες με άπειρο snowboarding το οποίο απλά με κάνει #happyrasta, 50 μέρες καραντίνας που τις περάσαμε σε ένα παράλληλο σύμπαν που όλα ήταν ωραία. Σας ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν εκεί. 

Week 7 Photo Gallery

Photo Credits : Βαγγέλης Μαλτέζος, zethon

zethon’s instagram profile :https://www.instagram.com/zethon/