Category: Mountaineering

ΌΤΑΝ ΜΙΑ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ

ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΥ ΦΙΛΟ

Με το που πλησιάζει ο χειμώνας, η πρώτη συντόμευση στο κινητό με ενημερώνει για τον καιρό στο αγαπημένο μου βουνό. Η μόνιμη συζήτηση με τους χιονοσυντρόφους μου είναι πόσο χιόνι έχει και ποια πλαγιά θα είναι η καλύτερη επιλογή για την πιο διασκεδαστική κατάβαση. Το snowboarding με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Πάντα! Ή έτσι νόμιζα..

Περιμέναμε το χιόνι από την Πέμπτη, το βουνό χρειαζόταν ανανέωση άμεσα. “Μα δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε χιόνι όπως πέρσυ”. Παρασκευή και ακόμα τίποτα, κάτι ψιλές νιφάδες που δεν φτάνουν ούτε για χιονοπόλεμο, χάθηκε και η αυριανή μέρα. Σάββατο, πρωινό ξύπνημα ευχόμενος να μην σταμάτησε να χιονίζει όσο κοιμόμασταν. Απογοήτευση. Τι να κάνεις άλλωστε σε ένα μικρό σπίτι στο χωριό όταν έξω βρέχει; Ας παίξουμε με τον καινούργιο πομποδέκτη για χιονοστιβάδα. “Ποιος θα κρύψει;” “Βγείτε όλοι έξω θα τον κρύψω εγώ”… “Γρήγορα όλοι μέσα! Έγινε χιονοστιβάδα! Έθαψε τον φίλο μας!” (Γέλια) Το χρονόμετρο έχει ήδη αρχίσει να μετράει… και σταματάει… μετά από 70 δευτερόλεπτα. Το σπίτι είπαμε, είναι μικρό. “ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ. ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; ΜΕ ΑΚΟΥΣ;” φωνάζει ο “διασώστης” με το που βρίσκει τον πομποδέκτη μέσα σε ένα κουτί από δέστρες. (Περισσότερα γέλια). Ας μαγειρέψουμε και μετά πάμε επιτέλους να δούμε το χιόνι να πέφτει. Αύριο θα είναι φανταστικά. Η μέρα που περιμένουμε εδώ και καιρό.

Επιτέλους, το βουνό είναι γεμάτο φρέσκο χιόνι. “Που θα πάμε;” “Εννοείται στην κορυφή, πρέπει να το κατέβουμε όλο”. Θα ζοριστούμε στην ανάβαση αλλά θα αξίζει όσο τίποτα, άλλωστε από αυτή τη σκέψη αντλείς τη δύναμη σου. Στη μέση της διαδρομής, οι άνεμοι είναι ήδη πολύ δυνατοί, πιο πάνω θα είναι χειρότερα. Έλα μωρέ το ξέρουμε το βουνό εκεί που πάμε θα κόβει. Όντως, το ξέρουμε το βουνό και λίγο αργότερα ο αέρας είναι λιγότερο ισχυρός. Συνεχίζουμε με ασταμάτητα πειράγματα για το ποιος είχε δίκιο και ξέρει καλύτερα. Η παρέα κάθε φορά η ίδια, με αμέτρητες καταβάσεις ο ένας δίπλα στον άλλον, είναι η οικογένεια μου στο βουνό, στη Βασιλίτσα, στο δεύτερό μου σπίτι. 

Κορυφή! Ήρθε η ώρα της λύτρωσης. “Από που θα τσουλήσουμε; ΑΚ ή λούκι;” “ΑΚ ρε!” Χωρίς σκέψη. “Μέχρι εδώ ήρθαμε”. Η αδρεναλίνη αρχίζει να ανεβαίνει. Είναι επικίνδυνο, το ξέρουμε όλοι, αλλά σε εμάς θα τύχει; Το ξέρουμε απ’ έξω το σημείο. Το άγχος είναι εκεί, στο στήθος. Κάποιοι θα πάνε από λούκι, στην πιο ασφαλή επιλογή. Φλώροι! ή απλά έχουν πιο καθαρή και σωστή σκέψη; Φλώροι μωρέ. “Πάμε από ΑΚ εμείς!”…οι σκληροί. “ΟΚ! ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!” και ακολουθεί ένα αγχωμένο χαμόγελο.

Είμαι έτοιμος να ξεκινήσω πρώτος… αλλά μου φωνάζει ότι θα πάει αυτός και όταν φτάσει κάτω ασφαλής θα μας ενημερώσει από τον ασύρματο για να ξεκινήσει ο επόμενος. ΟΚ! Τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Βαθιά ανάσα. Έφυγε. Όλα καλά. 1.. 2.. 3.. 4 δευτερόλεπτα και… ο παράδεισος μετατρέπεται σε κόλαση. Ο φόβος επιβεβαιώνεται. Όλη η πλαγιά, ΟΛΗ, αρχίζει να κατρακυλάει και εμφανίζεται το στρώμα πάγου που κρυβόταν από κάτω. Δεν συνέβη, είδα λάθος, δεν μπορεί. “ΕΓΙΝΕ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ! ‘ΕΘΑΨΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΑΣ!” Το χρονόμετρο έχει ήδη αρχίσει να μετράει… αλλά μπορεί να μην σταματήσει… γιατί τίποτα δεν είναι μικρό εκεί και όλα μοιάζουν ίδια. Ψυχραιμία θα πάνε όλα καλά, η πρώτη σκέψη. Φωνάζω το όνομα του στον ασύρματο. Τίποτα. Ξεκινάω να κατεβαίνω. Προσοχή μη γίνει δεύτερη! Πιάνω σήμα στο δέκτη μου, 20,15,10, 5 μέτρα στα αριστερά μου και κάτω. Φωνάζω το όνομα του πιο δυνατά. Τίποτα. Πλησιάζω, είμαι κοντά του. Θα τον βρω. 11, 12, 13 μέτρα και το βελάκι να μην είναι σταθερό. Τσιρίζω με όλη μου την δύναμη το όνομα του. Τίποτα. Δεν θα τον βρω. Δεν θα πάει καλά. Τον έχασα για πάντα, η δεύτερη σκέψη. Ευτυχώς κάποιος είναι πιο ψύχραιμος εκείνη τη στιγμή και μου δείχνει προς τα που δείχνει ένδειξη ο δικός του δέκτης. Ο δικός μου το ίδιο. Ψυχραιμία θα πάνε όλα καλά, η τρίτη σκέψη. Είναι προς τα πάνω, λύνω το snowboard και προσπαθώ να ανέβω. Γλιστράει και με ρίχνει πάλι κάτω. Τσιρίζω το όνομα του, δεν θα απαντήσει αλλά ελπίζω να με ακούει. Το βλέμμα θολό αλλά θα τον βρούμε. Θα τον βρούμε. Είμαι κοντά του και πάλι. Νομίζω βλέπω το λαχανί σανίδι του, που πήραμε μαζί το ίδιο γιατί είμαστε καλά φιλαράκια, που λέγαμε ότι δεν μας αρέσει και πολύ, αλλά δεν πειράζει, γιατί τώρα μου αρέσει πάρα πολύ γιατί τον βρήκα. “ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ! ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; ΜΕ ΑΚΟΥΣ;” 

Δεν ήταν καλά, αλλά νομίζω μας άκουγε. Η εικόνα ανατριχιαστική, μια συστάδα δέντρων και κάπου εκεί μέσα ο φίλος μας, αναίσθητος και θαμμένος σχεδόν ολοκληρωτικά από σκληρό χιόνι. Πλησιάζω και η εικόνα γίνεται ακόμα πιο σκληρή. Η σανίδα του έχει σπάσει και έχει φύγει εντελώς από τα πόδια του, ευτυχώς υπάρχει ένα μικρό κενό ανάμεσα στην μύτη του και το χιόνι. Μάλλον αυτό τον έσωσε. Αμέσως βρισκόμαστε όλοι δίπλα του και προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα φτυάρια μας για να τον απεγκλωβίσουμε. Δεν σταματάμε να του μιλάμε και προσπαθούμε με όποιον τρόπο έχουμε να τον κρατήσουμε ζεστό. Συνέρχεται αλλά η κατάσταση του δεν είναι καθόλου καλή. Δεν μπορεί να μιλήσει. Βρίσκεται σε σοκ. Δεν σταματάμε να του μιλάμε, προσπαθούμε να τον ηρεμήσουμε και να τον αγκαλιάζουμε για να τον κρατήσουμε ζεστό. Ο χρόνος έχει παγώσει, γιατί δεν βελτιώνεται η κατάσταση του, όμως ταυτόχρονα τρέχει σαν αστραπή, γιατί πρέπει να τον πάρουμε γρήγορα από εκεί. Ένα τηλεφώνημα έρχεται να μας δώσει ελπίδες. Σε λίγα λεπτά θα μας βρουν οι υπάλληλοι του χιονοδρομικού. Χωρίς την βοήθεια τους για να τον μεταφέρουμε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, χειρότερα. Οι επόμενες ώρες, μέχρι να μάθουμε την εξέλιξη της υγείας του, πέρασαν πολύ δύσκολα. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί τώρα είναι καλά, πολύ καλά και μαζί του είμαστε και όλοι οι υπόλοιποι καλά.

Ο επίλογος της ιστορίας όμως ποιος πρέπει να είναι; και σε τι ύφος; Ίσως πρέπει να προσπαθήσω να πείσω τον αναγνώστη όταν βγει εκεί έξω να:

• Έχει μαζί του τον απαραίτητο εξοπλισμό χιονοστιβάδας(πομποδέκτη,ράβδο ανεύρεσης,φτυάρι) αλλά και όλα τα ατομικά προστατευτικά για το σώμα.
• Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια για το πως να τον χρησιμοποιεί και να έχει κάνει άπειρα παιχνίδια με αυτόν όπως ευτυχώς κάναμε εμείς την προηγούμενη ημέρα.
• Ξέρει πρώτες βοήθειες και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε εξόρμηση να έχει δημιουργήσει ένα πλάνο για το πως θα γίνει η πιθανή διάσωση, κάτι που ομολογώ δεν είχαμε κάνει και ευτυχώς βρισκόντουσαν εκεί άνθρωποι του χιονοδρομικού κέντρου και μας βοήθησαν να μεταφέρουμε τον φίλο μας μέχρι το ασθενοφόρο.
• Μην υπερεκτιμά τις δυνατότητες του και να πάντα να ελέγχει την επικινδυνότητα της κατάστασης.

 Ή απλά να είναι αυτός που μου βγαίνει αυθόρμητα. Ήταν οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Στη μνήμη μου υπάρχουν πολύ σκληρές εικόνες και συναισθήματα τα οποία δεν γνωρίζω αν θα τα σβήσει ποτέ ο χρόνος. Θα κάνω ότι μπορώ για να συνεχίσει το snowboarding να με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. ΠΑΝΤΑ!

Κάτι τελευταίο, για εσάς, την οικογένεια του βουνού, που είστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε μαζί, εύχομαι μόνο καλά και όμορφα. Όσο για σένα Φίλε μου, Σε αγαπώ και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι καλά.

Μια εβδομάδα πρίν την δεύτερη καραντίνα αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο Πήλιο, να δούμε τα φύλλα να αλλάζουν χρώμα και να ντύνουν τους δρόμους και τα καλντερίμμια με πορτοκαλί και κόκκινο. Φτάσαμε αργά το βράδυ στο Μούρεσι και αμέσως βάλαμε ξύλα στο τζάκι και φτιάξαμε ενα τσαγάκι να ζεσταθούμε. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε με ήλιο και φανταστική μέρα. Φτιάξαμε τα πραγματά μας, πήραμε νερό, μπολάκι για τον Ίκαρο και την κάμερα και ξεκινήσαμε πρός Νταμούχαρι.

Σε τρείς μέρες κάναμε τρείς φανταστικές βόλτες στην ευρύτερη περιοχή του Μουρεσίου. Κατεβήκαμε στον Άγιο Ιωάννη, στην Νταμούχαρι, Τσαγκαράδα και Φακίστρα. Είδαμε καταρράκτες, πλούσιο δάσος, φοβερές παραλίες και πανέμορφα πετρώματα. Το καλύτερο όμως ήταν το δίκτυο μονοπατιών που υπάρχει μέσα απτό δάσος… τα καλντερίμια. Είναι ενα πολύ ιδιαίτερο στοιχείο, κάτι που δεν εχω δεί πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Ευτυχώς όλα τα μονοπάτια τα βρήκαμε πολύ εύκολα μέσω του WikiLoc όπου μας οδήγησε με GPS καθόλη τη διάρκεια των περιπάτων στα στενά καλντερίμια και μονοπάτια της περιοχής.

MT OLYMPUS – TO THE TOP

October 17th, 2020. Summer is slowly coming to an end. Winter is creeping in. It’s the last few weekends before the cold really hits us. No better time to climb the tallest peak in Greece.

We began from the Gortsia Parking area on the East side of the mountain, and made our way up to the Muses Plateau. On average it took about 6.5 hours, including a half hour stop at Petrostrouga Refuge to catch out breath and have a cup of tea.

The weather was incredible. Temperatures were in the mid 10s most of the day, so the hike was easy. We were informed that beds at the refuges had been restricted before even arriving, so we came prepared to sleep under the stars. Or in tents anyway.

After setting up basecamp right in the middle of the two refuges, we headed up to Apostolidis Refuge to grab a bight to eat and talk about the next day’s ascent to the peak with our lead guide Sakis Pitenis (Trekking Hellas Mt Olympus). The place was rammed with fellow hikers, climbers, adventurers and first time visitors. But once a plate of hot food got placed in front of my mouth the whole world disappeared and it was by far the best meal I’ve ever had.

We finished up and headed back to our tents for a chilly night’s sleep. 6am start the next day. Better get some rest. I tried. My sleeping bag was a little less than ideal. My toes felt like they were about to fall off. Couldn’t get much sleep but as soon as the alarm went off I happily got up to move around and warm up somehow.

Off to the beginning of the Louki of Mytikas. The long, narrow and steep corridor leading up to the peak of the mountain, at 2918m. I had only heard of this section of the ascent. And I’m no experienced climber. But somehow I didn’t get too scared. Maybe it was the lack of sleep. The sun began to shine on the rocky surface leading up to the top, and I couldn’t wait to touch them with my bare hands to warm up my fingers and toes.

Sakis and Tasos from Trekking Hellas led the way for our group. Some friends went up with Nikos, Babis and Stergios from WildTrek Greece. And just like doing a tour of a busy museum, we crossed paths on the way up and down, briefly, but long enough to exchange smiles and take a couple photos.

The peak was lit perfectly by the morning sun, so it was a welcome break from the chilly ascent. It felt good to be up there, a really nice reward after a tough hike up carrying tents and sleeping bags the previous day, and a bad night’s sleep. None of that mattered though. I tried to take in the view along the crystal clear horizon, the sea on one side and the open plains to the West. And that morning light. I know I mentioned that already. But damn it just made everything look so damn good. A great moment. A few more minutes to take photos and hug your buddies, before heading back down the rocky chute.

The descent seemed like an impossible task. It was super steep and we already knew how careful you had to be going up. And there were more groups making their way up at the same time. Like trying to run down a two way escalator in the Tokyo Metro. But once we got going it wasn’t actually that bad. You pick up a rhythm and before you know it each new step was easier than the one before. Piece of cake. Even for Andreas who was scared of heights. He got to the top and back down without even breaking a sweat.

We got back to Apostolidis Refuge for some breakfast and coffee with the rest of the group who decided not to come to the top with us. We could see they were still tired, some hadn’t slept well at all. Others still tired from the previous day’s hike. But we busted in with radiating smiles and tons of energy. It was contagious.

Time to leave. We made our way back to camp. Took our last few photos in the warm sun. Packed our tents and strapped up our bags, and headed down for another 6 hour hike. It was hard on the knees. And the last few kilometers felt like torture. But that moment you see your car parked at the bottom of the road is golden. We got this second wave of energy as we dropped our bags into our cars and said our goodbyes before heading back home. 2 days went by pretty fast. It felt like more, but I was also happy to head back to Athens, with a quick pit stop at the Thermopylae hot springs of course.

Thanks to everyone who came! And congratulations to each and every one of you for outdoing yourselves! Hopefully it’s not the last time we see each other on the mountain of the gods.

Καραντίνα στην Βασιλίτσα

Βρισκόμαστε στα μέσα Ιουλίου και ακόμα η ερώτηση που επικρατεί μεταξύ φίλων και γνωστών που έχουν καιρό να συναντηθούν είναι μία: “Πως πέρασες στην καραντίνα;” 

Γεια σε όλους, είμαι ο Ανδρέας, ή αλλιώς zethon ή αλλιώς #happyrasta και εγώ στην καραντίνα πέρασα μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Για αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης, το άρθρο αυτό δεν έχει ως στόχο να περιαυτολογήσω αλλά να μοιραστώ μια υπέροχη εμπειρία. 

Όπως για όλους, έτσι και για μένα η ιστορία ξεκινάει στις 22/3/2020 και ώρα 18:00. Η χειμερινή σεζόν μέχρι στιγμής είναι η χειρότερη που έχω ζήσει, το ταξίδι στην Αυστρία που οργανώναμε τελευταία στιγμή μήπως και καταφέρουμε να βγάλουμε τα σπασμένα ακυρώνεται, ήδη έχουμε περάσει την pre-lockdown εβδομάδα κατά την οποία απλά είμαι κλεισμένος στο σπίτι, τρώω συνέχεια ό,τι βρω, βλέπω σειρές και ταινίες, παίζω video games και έρχεται η ανακοίνωση του lockdown για να με ισοπεδώσει. Νιώθω ότι χάνω την ελευθερία μου. Κάνω refresh το tab του forecast, “Βαριά χιονόπτωση” από αύριο. Η επόμενη ώρα περνάει στα τηλέφωνα με την φράση: “Εγώ φεύγω και ό,τι γίνει. Θα έρθεις;”

Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού στην Σμίξη της Βασιλίτσας. Τα πράγματα εδώ είναι απλά, το μυαλό είναι κενό και υπάρχει ένα συνεχές χαμόγελο. Χτυπάει το τηλέφωνο, “Έρχόμαι!” ήταν η πρώτη φράση του Βαγγέλη και το τελευταίο μικρό άγχος που μπορεί να υπήρχε, διαγράφεται αυτόματα. Δεν θα είμαι μόνος σε όλο αυτό.

Εβδομάδα 1η (23-29/3/2020)

Τα forecasts ευτυχώς έπεσαν μέσα. Γύρω στο μισό μέτρο το καινούργιο χιόνι. Ασπρίζουν σταδιακά τα πάντα, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στην φετινή σεζόν. Μαζί με τον Βαγγέλη στήνουμε το πρώτο αλματάκι στο σημείο της Βασιλίτσας γνωστό ως “κωλοφλιπ”. Στην παρέα έρχεται να προστεθεί η οικογένεια Ζωγράφου, οι οποίοι είναι μόνιμοι κάτοικοι της γύρω περιοχής και λίγες μέρες αργότερα ο Άρης ο οποίος περνάει την καραντίνα στο χωριό Πάδες. Η εβδομάδα περνάει με ατελείωτο freestyle snowboarding, flips, spins και δυνατές τούμπες μέχρι το απόγευμα, μαγειρική και άραγμα το βράδυ στο σπίτι. Το Σάββατο 28/3 έφτασε και είναι η μεγάλη μέρα. Ανάβαση μέχρι την κορυφή της ελιμείας και κατάβαση από ΑΚ με όλη την ομάδα. Το χιόνι τέλειο, φρέσκο, πούδρα που στις στροφές έρχεται σαν spray και σου καλύπτει τη μάσκα. Φτάνουμε στην βάση της πλαγιάς και βγάζουμε κραυγές ευχαρίστησης, η αδρεναλίνη στα ύψη, η ανάβαση δύσκολη και κουραστική όμως δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα της κατάβασης. Πάμε πάλι και πάλι. Η τελευταία κατάβαση θα καταλήξει στην βάση του τριπλού λιφτ όπου αρχίζει η δεύτερη περιπέτεια της ημέρας. Από τότε που ο φίλος και μέντορας μου, Σπύρος Μπάντιος, με κάλεσε για πρώτη φορά να περάσουμε το βράδυ σε ιγκλού στη μέση του δάσους, δεν νοείται σεζόν χωρίς να ζήσω ξανά αυτό το συναίσθημα. Μετά από τρεις περίπου ώρες φτυάρισμα, το ιγκλού μας ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει εμένα και τους συγκατοίκους μου, Βαγγέλη και Άρη. Η εβδομάδα τελειώνει την Κυριακή με μερικές δυνατές καταβάσεις ακόμα από την ΑΚ και την Κ2.

Week 1 Photo Gallery

Εβδομάδα 2η (30/3-5/4/2020)

Ο Απρίλιος ήρθε δυναμικά, όπως άλλωστε συνηθίζει, με 1 μέτρο φρέσκο χιόνι και μαζί του ήρθε και ο Πάνος για να ολοκληρώσει την ομάδα της καραντίνας. Κάθε πρωί freeride στις πλαγιές της Βασιλίτσας και κάθε βράδυ φρέσκο χιόνι για να καλύψει τις γραμμές μας. Τις μέρες με πολύ ομίχλη, τα φτυάρια έπιαναν δουλειά και ξεκινούσαν τα freestyle sessions. Το βράδυ όλοι μαζί στο μαγευτικό σπίτι του Πάνου, με ωραίες μαγειρικές και κρασάκι.

Week 2 Photo Gallery

Εβδομάδα 3η (6-12/4/2020)

Η πιο δυνατή εβδομάδα της καραντίνας. Ιδανικός καιρός. Ξεκίνημα με μικρή χιονόπτωση για φρεσκάρισμα και αμέσως μετά λιακάδα με χαμηλές θερμοκρασίες. Περισσότερο freeride, ακόμα περισσότερο freestyle. 8η Απριλίου, πανσέληνος, πεντακάθαρος ουρανός, λίγες ώρες πριν την ημέρα των γενεθλίων μου, νυχτερινή ανάβαση στην κορυφή της Βασιλίτσας και κατάβαση υπό το φως του φεγγαριού το οποίο φωτίζει όλο το βουνό, ίσως η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Φτάνει το τέλος της εβδομάδας και ανακαλύψαμε ένα καινούργιο spot το οποίο σε στέλνει απευθείας στο ηλιοβασίλεμα!

Week 3 Photo Gallery

Εβδομάδα 4η (13-19/4/2020)

Η μέρα έχει μεγαλώσει, η θερμοκρασία έχει αυξηθεί, παρόλα αυτά η ποσότητα και η ποιότητα του χιονιού παραμένει καλή για κάποια τελευταία freestyle sessions. Λίγο περπάτημα για να φτάσουμε στο spot που θα χτίσουμε ένα step up kicker, αρκετά μεγάλο και safe για να δοκιμάσουμε μεγάλα και λίγο πιο περίτεχνα κόλπα. Το αποτέλεσμα είναι μικρός τραυματισμός και στα δύο χέρια και λίγο στην μέση, αλλά άξιζε. 19 Απριλίου, ορθόδοξο Πάσχα, ε ρε γλέντια!

Week 4 Photo Gallery

Εβδομάδα 5η (20-26/4/2020)

Τα χιόνια αρχίζουν και λιώνουν, λίγες βροχές, όμως η Βασιλίτσα ποτέ δεν μας απογοητεύει. Νέα χιονόπτωση στις 23/4 με περίπου 30 εκατοστά φρέσκο χιόνι και την ευκαιρία για ένα τελευταίο freestyle session για να κλείσουμε τη σεζόν.

Week 5 Photo Gallery

Εβδομάδα 6η (27/4-2/5/2020)

Δυστυχώς τελειώνει το snowboarding όμως η ευρύτερη περιοχή είναι μία από τις ομορφότερες ορεινές περιοχές της Ελλάδας. Οι μέρες περνάνε με χειρωνακτικές εργασίες στο σπίτι του Πάνου,  απογευματινό περίπατο ή τρέξιμο στο δάσος και δημιουργικές στιγμές στην κουζίνα.

Week 6 Photo Gallery

Εβδομάδα 7η (3-11/5/2020)

Η εβδομάδα ξεκινάει με την τελευταία μας εκδρομή, στη δρακόλιμνη του Σμόλικα και μετά άραγμα με καλή παρέα στο Παλαιοσέλλι. Το τέλος της καραντίνας έχει πλέον ανακοινωθεί. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Πέρασαν 50 μέρες σε ένα μέρος που στα μάτια μου μοιάζει με τον παράδεισο, 50 μέρες με ανθρώπους που η φιλία πλησιάσε τον όρο οικογένεια, 50 μέρες με άπειρο snowboarding το οποίο απλά με κάνει #happyrasta, 50 μέρες καραντίνας που τις περάσαμε σε ένα παράλληλο σύμπαν που όλα ήταν ωραία. Σας ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν εκεί. 

Week 7 Photo Gallery

Photo Credits : Βαγγέλης Μαλτέζος, zethon

zethon’s instagram profile :https://www.instagram.com/zethon/

Join us on an Epic Adventure to the mountain of the Gods!

This year the United Nations’ Theme for International Mountain Day (December 11) is to promote the development and education of younger people in the mountains – www.un.org/en/observances/mountain-day – So we decided to take a group of kids to one of our favourite places in the Greek wilderness, Mt Smolikas, and show them the beauty of this virgin landscape… with a little twist of our own. We hiked through the snowy forest to the Alpine Dragon lake (Drakolimni), testing our strength and focusing on spreading a message of solidarity against the industrial expansion already set in motion in Epirus, and in other regions of the country. It is of the utmost importance that the younger generation develops an understanding and appreciation of our vast and diverse landscape, if they are to inherit anything more than an abandoned wasteland.

thanks to Ξενώνας Munti Smolikas for their help on this trip. And to everyone involved for being champs.

#thethingaboutgreece #saveepirus #nooil #save_agrafa #nowindparks #mountainday

Mount Olympus Splitboarding Camp 2019 was a great introduction to both splitboarding and mountain safety. Over two days we experienced a little bit of everything. From a sprinkle of fresh snow to blue skies and from spring slush to icy climbs. Ideal conditions for getting used to the equipment and gaining an appreciation of the unpredictability of the mountains.

Day 1 was all about getting to know the boards, going through ascent techniques like proper strides and kick turns, using batons and changing our bindings to fit the slope. We also went through a brief avalanche equipment training course just to get a feel for the reality of avalanche danger. *This is not a certified avalanche safety course – If anyone out there wants to get involved in ski mountaineering or splitboarding we strongly recommend attending an official mountain safety course.

We got to Migotzidis Refuge at the top of the KEOAX ski lift area, currently used by the military for training purposes, but is also open to the public for a small fee on select days throughout the year. After a quick snack we headed back down through the Xero-un-lucky Gully down to the base near the cars. On the way we stopped to do a couple of avalanche scenarios with the team, and dig a profile to explain more about snow layers.

Day 2 – The target was to reach the second tallest peak in Greece – Skolio 2,911m. Due to icy conditions and an increase in wind at higher altitudes however, we stopped short of Agios Antonios Refuge and returned down the same route as the day before. Playing it safe on the mountain should always be number one priority, and turning back was an important lesson in mountaineering, not to be underestimated.

The team arrived back at Olympus Lodge Hostel safe and sound and with big smiles on everyones faces. Greece has an incredible potential for ski mountaineering and splitboarding, with an almost endless mountainous terrain, even on the islands, it’s a blank canvas with plenty left to discover.

Thanks to Pitenis Siokas and Gerasimos Avramidis for the valuable lessons on safety and risk management, MicroXtreme for the rental boards and Splitboard.gr for the extra rental boards, Olympus Lodge for keeping us warm and fed, and Odyssey Campers for the extra wheels.
If you’re interested in joining next year’s Splitboard camps let us know by sending us a message. If you’re interested in venturing up into the mountains on your own make sure you have the right gear, and know how to use it. We recommend attending an official avalanche safety course before going out there without a guide. Play safe. Have fun.
Finally, special thanks to everyone who made our first Splitboard Camp one of the best things we’ve done all winter! You guys (and girl) rock!

The first official Igloo Experience in Greece couldn’t have been a better meeting for aspiring eskimos! Igloos, Snowboards, kids, dogs, food by the fire and plenty of snow made this event one to remember. Wether you had lived in n ice cave in Siberia or had never spent a night out in nature these two days of outdoor living in Vasilitsa turned everyone into certified ice architects. Getting to snowboard down one of our four different jump lines was just the icing on the cake. Choosing wether to go over the fireplace or through the ice palace was the only difficult decision you had to make all weekend.

Our Igloo building seminar helped everyone produce some amazing results. From the small two person igloos to the fortress like structures big enough to host a party in, igloos just kept popping up all over the place. We learned how to cut blocks, stack them to create a dome, and finish off the interior to make it nice and smooth. With the help of hot rocks from the fireplace everyone managed to have a good night’s sleep and wake up energised for an epic snowboarding session the next day.

Congratulations to all Snowmen and Snow-women for building one of Greece’s coolest little villages ever! #vasilitsamanicsidevillage

Special thanks to Fuit Art Cafe for sponsoring the event, and to the Fasolia, Zografos and Avramidis families for joining us in the festivities.

If you’re interested in joining next year’s Igloo Experience send us an email or message us on Instagram or Facebook.

Subscribe to our YouTube channel for more tasty Videos – https://goo.gl/muf8GY

Take a Virtual 360 Degree Tour of the Village in the video below: